pól wektorowych
Encyklopedia PWN
mat. wzór pozwala-jący zamieniać całkę powierzchniową zorientowaną na całkę potrójną i odwrotnie (całka);
fiz. dodatkowe (poza prądem elektr.) źródło pola magnet., związanego ze zmianami strumienia elektr. ΦD = ∫S
d
( — indukcja elektr., d = 
dS — wektorowy element powierzchni S, przez którą przepływa strumień, — wersor normalny do elementu powierzchni);
d ( — indukcja elektr., d = dS — wektorowy element powierzchni S, przez którą przepływa strumień, — wersor normalny do elementu powierzchni);
wektorowa wielkość fiz. określająca oddziaływanie substancji lub mikrocząstki z polem magnetycznym;
drgania (o małej amplitudzie) atomów tworzących sieć krystaliczną wokół ich położeń równowagi.
forma różniczkowa, forma zewnętrzna,
mat. antysymetryczne, kowariantne pole tensorowe (tensor) rzędu p (f.r. stopnia p); równoważnie: gładki przekrój p-tej potęgi zewnętrznej wiązki kostycznej (tzn. wiązki funkcjonałów liniowych na wiązce stycznej) do danej rozmaitości;
